धनगर समाजाला आध्यात्मिक जगतामध्ये स्वतःची ओळख मि
ळवून देणार्‍या संतश्रेष्ठ बाळूमामांविषयीचा हा लेख.
परमेश्वर तत्त्व कधी? कुठे? कसे? आणि कोणत्या स्वरूपात प्रकट होईल? हे सांगता येत नाही. घरच्या बकर्‍या, मेंढ्या जंगलात चरायला नेणारा धनगर कुटुंबातील लहानगा पोर अंगभूत कर्तृत्वाने आणि देवत्वाने पुढे मोठा होऊन जगाचा प्रतिपाळ करतो, केवळ एका हाकार्‍याने बकर्‍यांचा कळप मार्गी लावणारा हा अलौकिक मुलगा पुढे विकृतीच्या मार्गाने जाऊ पाहणार्‍या समाजाला सन्मार्गावर आणून सोडतो, हे म्हटलं तर अतार्किक होणार नाही आणि म्हटलंच तर हे समजण्या-उमगण्याच्याही पलीकडचे आहे.
दि.03, ऑक्टोबर 1892 रोजी बेळगावनजीक चिक्कोडी तालुक्यातील ‘अक्कोळ’ या आडवळणी असलेल्या खेडेगावात परमेश्वराची चिमुकली पावले अवतरली अन् मायाप्पा - सुंदरा या उभयता पतीपत्नीचे अवघे आयुष्य समृद्ध करती झाली. सध्याच्या कागल-निपाणी राष्ट्रीय महामार्गावर असलेल्या ‘आप्पाची वाडी’ या खेडेगावातील ‘सुंदरा’ हिला बालपणापासून पंढरीच्या विठूरायाची ओढ होती. तिच्या घरचे वातावरण आध्यात्मिक असल्याने सुंदरा नित्यनेमाने एकादशीचे व्रत करीत असे आणि विठ्ठल भजनात दंग राहत असे. पुढे सुंदराचा विवाह मायाप्पासोबत झाला. धनगर कुटुंबात ‘सून’ म्हणून दाखल झालेली सुंदरा लवकरच सासरच्या रीतिभातीमध्ये रुळली आणि भैरू, बाळू आणि भीमाप्पा या तीन लेकरांना जन्मास घालून तिच्या संसाराला पूर्णत्वही देती झाली.
थोरला आणि धाकला लेक चारचौघांसारखे असले तरी मधला बाळू मात्र त्याच्या विचित्र वर्तनाने अवतीभवतीच्या सर्वांचे लक्ष वेधून घेत असे. मातापिता-भावंडे-गणगोत-सवंगडी अन् ग्रामस्थांपासून फटकून असलेला, कुणाच्या आल्या-गेल्यात नसलेला, एकांतवास प्रिय मानणारा आणि सदोदित स्वतःमध्येच मग्न राहणारा बाळू घरच्यांसाठी आणि गावकर्‍यांसाठीही चिंतेचा विषय बनला होता.
आपला मुलगा इतर मुलांसारखा वागावा, राहावा यासाठी मायाप्पांनी त्यास गावातील चंदूलाल शेठजी जैन यांच्याकडे नोकरीस ठेवले. शेठजींच्या घरच्या बकर्‍या जंगलात चरावयास नेण्याचे काम बाळूवर सोपवण्यात आले होते. बाळू त्याचे काम व्यवस्थित करीत असला तरी अनेकदा बाभळीच्या इतस्ततः पसरलेल्या झाडाची गादी करून त्यावर झोपत असे. बाभळीच्याच काटेरी जाळीदार कुंपणाला तो खुशाल टेकून बसत असे आणि इतकेच नव्हे तर त्यावर आरामात बसून ‘ही माझी खुर्ची आहे’ असे सांगत असे. तिथून कुणी दमदाटी करून उठवल्यास जवळच्याच एखाद्या झाडावर चढून उंच ठिकाणी बसत असे आणि ‘हे माझे शिखर आहे’ असे सांगत असे.
‘बाळू’मधील ईश्वरी अंशाची जाणीव त्याला स्वतःला जरी पुरेपूर असली तरी इतर कुणाला असणे निव्वळ अशक्य होते. कधी कधी मनस्वी बाळू अनाकलनीय वर्तन करीत असे. स्वतःवर आसुडाचे फटकारे मारणे, प्रसंगी मातीचा बोकाणा तोंडात सारणे तर कधी अल्लड, खेळकर, गमत्या स्वभावाने बघ्यांच्या चेहर्‍यांवर हसू आणणे यामुळे हे एकलकोंडे, मनस्वी पोर गावकर्‍यांसाठी एकाच वेळी चेष्टेचा आणि कौतुकाचाही विषय होते. चंदूलाल शेटजींच्या गोठ्यातील एका कोपर्‍यामध्ये बाळू निवांत पडून राहत असे. शेठजींनी दिलेल्या फुटक्या थाळीत जेवत असे आणि जेवून झाले की, थाळी घासून पुसून स्वच्छ करीत असे.
एकदा सहजच गोठ्यामध्ये गेलेल्या शेठजींच्या म्हातार्‍या आईला बाळूच्या थाळीतून तेजस्वी प्रकाश परावर्तीत होत असल्याचे दिसून आले. कुतूहलाने ती थाळी तिच्याकडुन उचलती झाली तेव्हा थाळीच्या मध्यभागी पडलेल्या भोकातून तिला थाळीच्या पलीकडे तिच्या बस्तीचे (जैन मंदिराचे) दर्शन घडले. त्यानंतर अनेकदा तिला बाळूमधील अलौकिकत्वाची जाणीव झाल्याने, तो केवळ धनगराचा पोर नसून त्यात देवत्वाचा अंश असल्याची नोंद त्या जाणत्या स्त्रीने घेतली आणि इथूनच हळूहळू बाळूचे ‘खरे’ रूप लोकांसमोर येते झाले.
दरम्यान, मायाप्पा आणि सत्यवा यांनी बाळूचे लग्न लावून दिले. बाळू वरकरणी संसारात रमला असला तरीही त्याच्या अंतर्यामीचे गूज काहीतरी वेगळेच सांगत होते याचे कारण आता बाळूचा प्रवास ‘बाळूमामा’ होण्यापर्यंतची वेळ नजीक येऊन ठेपली होती. योग्य त्या वेळी बाळूमामांना श्रीमुळे महाराजांच्या चरणकमलांचे दर्शन घडले आणि त्याच वेळी बाळूमामांच्या अतर्क्य-अवधूतस्वरूपी वागण्याला सांप्रदायिक शिस्तीची झालर लाभली. बाळूमामांची गुरुपरंपरा श्रीदत्त-श्रीनृसिंहसरस्वती-श्रीस्वामीनारायण महाराज-श्रीमौनी महाराज (पाटगाव) आणि श्रीमुळे महाराज अशी होती. श्रीगुरूंचा अनुग्रह लाभल्यावर बाळूमामांचे आध्यात्मिक जीवन विलक्षण तेजाने झळाळून उठले.
येथून पुढे अनेक वर्षे ही गुरुशिष्यांची जोडी सर्वत्र संचार करती झाली. दिवसरात्र भजनामध्ये रममाण होणे, विविध तीर्थक्षेत्री भेट देणे, अन्नदान करून भोजनाच्या पंक्ती उठवणे, दर्शनार्थींना त्यांच्या अडीअडचणींवर मार्गदर्शन करणे, नामजपाचा महिमा सर्वदूर पसरविणे याकडे बाळूमामांचा कल वाढता झाला. भोळ्याभाबडया भक्तांमधील अंधश्रद्धा, अनिष्ट चालीरीती आणि रूढी-परंपरेमागील अवैज्ञानिक दृष्टिकोन यावर बाळूमामा जोरदार प्रहार करीत असत. सामाजिक दंभाविषयी त्यांना विलक्षण तिटकारा होता. दरम्यान, बाळूमामांचे सांसारिक जीवन संपुष्टात आले. तेव्हापासून पंचक्रोशीतील गावांपासून दूर अंतरावर असलेल्या तीर्थक्षेत्र-भेटीला बाळूमामा जाऊ लागले. बाळूमामांच्या सहज बोलण्यातून-वागण्यातून अनेक लीला घडत असत. त्यांच्या हातून कळत-नकळत घडलेल्या अनेक चमत्कारांमुळे अनेकांचे जीवन धन्य झाले. कित्येकांचे आयुष्य बहरास आले. कित्येकांच्या भौतिक समस्या निमाल्या. मात्र “जे काही घडत आहे ते सारे विधिलिखित आहे, आपण केवळ निमित्तमात्र आहोत” असे बाळूमामा सांगत असत. त्यांनी कोणत्याही यशाचे श्रेय स्वतःकडे घेतले नाही.
स्वच्छ धोतर, पूर्ण बाह्यांचा शर्ट, डोक्यावर रुमाल, पायात चामडी चपला, हातात धनगरी काठी, सडपातळ उंचीपुरी देहयष्टी, सावळा वर्ण असलेले बाळूमामा कानडी व मराठी भाषा अस्खलितपणे बोलत, तर खेडूत मंडळींशी खेडवळ भाषेत बोलत असत. नीटनेटकी राहणी, गमतीशीर बोलणे, भजन-किर्तनाची आवड ही विशेष ओळख असलेले बाळूमामा प्रत्येकालाच आपलेसे वाटत. त्यांना वाचासिद्धी आणि योगसिद्धी वश होती. बाळूमामांनी त्यांच्यातील देवत्व कधी उघड केले नाही. बाह्य वर्तनावरून त्यांच्यातील सिद्ध सत्पुरुषाचा अंदाज बांधणे कठीण जात असे. माणसाने माणसासारखं वागावं ही त्यांची शिकवण होती. ‘अखंड नामस्मरण’ आणि ‘रामकृष्णहरी’चा जप हा साधासोपा मूलमंत्र प्रत्येक सश्रद्ध मनामध्ये रुजविणारे संतश्रेष्ठ बाळूमामा 04, सप्टेंबर 1966 रोजी आदमापूर येथे देह विसर्जित करते झाले.
ळवून देणार्‍या संतश्रेष्ठ बाळूमामांविषयीचा हा लेख.
परमेश्वर तत्त्व कधी? कुठे? कसे? आणि कोणत्या स्वरूपात प्रकट होईल? हे सांगता येत नाही. घरच्या बकर्‍या, मेंढ्या जंगलात चरायला नेणारा धनगर कुटुंबातील लहानगा पोर अंगभूत कर्तृत्वाने आणि देवत्वाने पुढे मोठा होऊन जगाचा प्रतिपाळ करतो, केवळ एका हाकार्‍याने बकर्‍यांचा कळप मार्गी लावणारा हा अलौकिक मुलगा पुढे विकृतीच्या मार्गाने जाऊ पाहणार्‍या समाजाला सन्मार्गावर आणून सोडतो, हे म्हटलं तर अतार्किक होणार नाही आणि म्हटलंच तर हे समजण्या-उमगण्याच्याही पलीकडचे आहे.
दि.03, ऑक्टोबर 1892 रोजी बेळगावनजीक चिक्कोडी तालुक्यातील ‘अक्कोळ’ या आडवळणी असलेल्या खेडेगावात परमेश्वराची चिमुकली पावले अवतरली अन् मायाप्पा - सुंदरा या उभयता पतीपत्नीचे अवघे आयुष्य समृद्ध करती झाली. सध्याच्या कागल-निपाणी राष्ट्रीय महामार्गावर असलेल्या ‘आप्पाची वाडी’ या खेडेगावातील ‘सुंदरा’ हिला बालपणापासून पंढरीच्या विठूरायाची ओढ होती. तिच्या घरचे वातावरण आध्यात्मिक असल्याने सुंदरा नित्यनेमाने एकादशीचे व्रत करीत असे आणि विठ्ठल भजनात दंग राहत असे. पुढे सुंदराचा विवाह मायाप्पासोबत झाला. धनगर कुटुंबात ‘सून’ म्हणून दाखल झालेली सुंदरा लवकरच सासरच्या रीतिभातीमध्ये रुळली आणि भैरू, बाळू आणि भीमाप्पा या तीन लेकरांना जन्मास घालून तिच्या संसाराला पूर्णत्वही देती झाली.
थोरला आणि धाकला लेक चारचौघांसारखे असले तरी मधला बाळू मात्र त्याच्या विचित्र वर्तनाने अवतीभवतीच्या सर्वांचे लक्ष वेधून घेत असे. मातापिता-भावंडे-गणगोत-सवंगडी अन् ग्रामस्थांपासून फटकून असलेला, कुणाच्या आल्या-गेल्यात नसलेला, एकांतवास प्रिय मानणारा आणि सदोदित स्वतःमध्येच मग्न राहणारा बाळू घरच्यांसाठी आणि गावकर्‍यांसाठीही चिंतेचा विषय बनला होता.
आपला मुलगा इतर मुलांसारखा वागावा, राहावा यासाठी मायाप्पांनी त्यास गावातील चंदूलाल शेठजी जैन यांच्याकडे नोकरीस ठेवले. शेठजींच्या घरच्या बकर्‍या जंगलात चरावयास नेण्याचे काम बाळूवर सोपवण्यात आले होते. बाळू त्याचे काम व्यवस्थित करीत असला तरी अनेकदा बाभळीच्या इतस्ततः पसरलेल्या झाडाची गादी करून त्यावर झोपत असे. बाभळीच्याच काटेरी जाळीदार कुंपणाला तो खुशाल टेकून बसत असे आणि इतकेच नव्हे तर त्यावर आरामात बसून ‘ही माझी खुर्ची आहे’ असे सांगत असे. तिथून कुणी दमदाटी करून उठवल्यास जवळच्याच एखाद्या झाडावर चढून उंच ठिकाणी बसत असे आणि ‘हे माझे शिखर आहे’ असे सांगत असे.
‘बाळू’मधील ईश्वरी अंशाची जाणीव त्याला स्वतःला जरी पुरेपूर असली तरी इतर कुणाला असणे निव्वळ अशक्य होते. कधी कधी मनस्वी बाळू अनाकलनीय वर्तन करीत असे. स्वतःवर आसुडाचे फटकारे मारणे, प्रसंगी मातीचा बोकाणा तोंडात सारणे तर कधी अल्लड, खेळकर, गमत्या स्वभावाने बघ्यांच्या चेहर्‍यांवर हसू आणणे यामुळे हे एकलकोंडे, मनस्वी पोर गावकर्‍यांसाठी एकाच वेळी चेष्टेचा आणि कौतुकाचाही विषय होते. चंदूलाल शेटजींच्या गोठ्यातील एका कोपर्‍यामध्ये बाळू निवांत पडून राहत असे. शेठजींनी दिलेल्या फुटक्या थाळीत जेवत असे आणि जेवून झाले की, थाळी घासून पुसून स्वच्छ करीत असे.
एकदा सहजच गोठ्यामध्ये गेलेल्या शेठजींच्या म्हातार्‍या आईला बाळूच्या थाळीतून तेजस्वी प्रकाश परावर्तीत होत असल्याचे दिसून आले. कुतूहलाने ती थाळी तिच्याकडुन उचलती झाली तेव्हा थाळीच्या मध्यभागी पडलेल्या भोकातून तिला थाळीच्या पलीकडे तिच्या बस्तीचे (जैन मंदिराचे) दर्शन घडले. त्यानंतर अनेकदा तिला बाळूमधील अलौकिकत्वाची जाणीव झाल्याने, तो केवळ धनगराचा पोर नसून त्यात देवत्वाचा अंश असल्याची नोंद त्या जाणत्या स्त्रीने घेतली आणि इथूनच हळूहळू बाळूचे ‘खरे’ रूप लोकांसमोर येते झाले.
दरम्यान, मायाप्पा आणि सत्यवा यांनी बाळूचे लग्न लावून दिले. बाळू वरकरणी संसारात रमला असला तरीही त्याच्या अंतर्यामीचे गूज काहीतरी वेगळेच सांगत होते याचे कारण आता बाळूचा प्रवास ‘बाळूमामा’ होण्यापर्यंतची वेळ नजीक येऊन ठेपली होती. योग्य त्या वेळी बाळूमामांना श्रीमुळे महाराजांच्या चरणकमलांचे दर्शन घडले आणि त्याच वेळी बाळूमामांच्या अतर्क्य-अवधूतस्वरूपी वागण्याला सांप्रदायिक शिस्तीची झालर लाभली. बाळूमामांची गुरुपरंपरा श्रीदत्त-श्रीनृसिंहसरस्वती-श्रीस्वामीनारायण महाराज-श्रीमौनी महाराज (पाटगाव) आणि श्रीमुळे महाराज अशी होती. श्रीगुरूंचा अनुग्रह लाभल्यावर बाळूमामांचे आध्यात्मिक जीवन विलक्षण तेजाने झळाळून उठले.
येथून पुढे अनेक वर्षे ही गुरुशिष्यांची जोडी सर्वत्र संचार करती झाली. दिवसरात्र भजनामध्ये रममाण होणे, विविध तीर्थक्षेत्री भेट देणे, अन्नदान करून भोजनाच्या पंक्ती उठवणे, दर्शनार्थींना त्यांच्या अडीअडचणींवर मार्गदर्शन करणे, नामजपाचा महिमा सर्वदूर पसरविणे याकडे बाळूमामांचा कल वाढता झाला. भोळ्याभाबडया भक्तांमधील अंधश्रद्धा, अनिष्ट चालीरीती आणि रूढी-परंपरेमागील अवैज्ञानिक दृष्टिकोन यावर बाळूमामा जोरदार प्रहार करीत असत. सामाजिक दंभाविषयी त्यांना विलक्षण तिटकारा होता. दरम्यान, बाळूमामांचे सांसारिक जीवन संपुष्टात आले. तेव्हापासून पंचक्रोशीतील गावांपासून दूर अंतरावर असलेल्या तीर्थक्षेत्र-भेटीला बाळूमामा जाऊ लागले. बाळूमामांच्या सहज बोलण्यातून-वागण्यातून अनेक लीला घडत असत. त्यांच्या हातून कळत-नकळत घडलेल्या अनेक चमत्कारांमुळे अनेकांचे जीवन धन्य झाले. कित्येकांचे आयुष्य बहरास आले. कित्येकांच्या भौतिक समस्या निमाल्या. मात्र “जे काही घडत आहे ते सारे विधिलिखित आहे, आपण केवळ निमित्तमात्र आहोत” असे बाळूमामा सांगत असत. त्यांनी कोणत्याही यशाचे श्रेय स्वतःकडे घेतले नाही.
स्वच्छ धोतर, पूर्ण बाह्यांचा शर्ट, डोक्यावर रुमाल, पायात चामडी चपला, हातात धनगरी काठी, सडपातळ उंचीपुरी देहयष्टी, सावळा वर्ण असलेले बाळूमामा कानडी व मराठी भाषा अस्खलितपणे बोलत, तर खेडूत मंडळींशी खेडवळ भाषेत बोलत असत. नीटनेटकी राहणी, गमतीशीर बोलणे, भजन-किर्तनाची आवड ही विशेष ओळख असलेले बाळूमामा प्रत्येकालाच आपलेसे वाटत. त्यांना वाचासिद्धी आणि योगसिद्धी वश होती. बाळूमामांनी त्यांच्यातील देवत्व कधी उघड केले नाही. बाह्य वर्तनावरून त्यांच्यातील सिद्ध सत्पुरुषाचा अंदाज बांधणे कठीण जात असे. माणसाने माणसासारखं वागावं ही त्यांची शिकवण होती. ‘अखंड नामस्मरण’ आणि ‘रामकृष्णहरी’चा जप हा साधासोपा मूलमंत्र प्रत्येक सश्रद्ध मनामध्ये रुजविणारे संतश्रेष्ठ बाळूमामा 04, सप्टेंबर 1966 रोजी आदमापूर येथे देह विसर्जित करते झाले.
(22)
.............................................................................................................................
‘ಪೂಜ್ಯ ಸಂತ ಶ್ರೀ ಬಾಲುಮಾಮಾ ..’
ಈ ಲೇಖನವು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಧಂಗರ್ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ತಮ್ಮನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿಕೊಂಡ ಸಂತ ಬಲುಮಾಮರ ಕುರಿತಾಗಿದೆ.
ದೇವರ ತತ್ವ ಯಾವಾಗ? ಎಲ್ಲಿ? ಹೇಗೆ? ಮತ್ತು ಅದು ಯಾವ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗುತ್ತದೆ? ಅದನ್ನು ಹೇಳಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಸಾಕು ಆಡು ಮತ್ತು ಕುರಿಗಳನ್ನು ಸಾಕುವ ಧಂಗರ್ ಕುಟುಂಬದ ಕಿರಿಯ ಸದಸ್ಯ ಧಂಗರ್ ಬೆಳೆದು ತನ್ನ ಜಾಣ್ಮೆ ಮತ್ತು ದೇವತೆಯಿಂದ ಜಗತ್ತನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುತ್ತಾನೆ.ಆದ್ದರಿಂದ ಇದು ಗ್ರಹಿಸಲಾಗದಂತಿದೆ.
1892 ರ ಅಕ್ಟೋಬರ್ 03 ರಂದು, ಬೆಲ್ಗೌಮ್ ಬಳಿಯ ಚಿಕ್ಕೋಡಿ ತಾಲ್ಲೂಕಿನ 'ಅಕ್ಕೋಲ್' ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ, ಭಗವಂತನ ಸಣ್ಣ ಹೆಜ್ಜೆಗಳು ಇಳಿದು ಮಾಯಪ್ಪ ಮತ್ತು ಸುಂದರ ಇಬ್ಬರ ಜೀವನವನ್ನು ಸಮೃದ್ಧಗೊಳಿಸಿದವು. ಈಗಿನ ಕಾಗಲ್-ನಿಪಾನಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೆದ್ದಾರಿಯಲ್ಲಿರುವ ಅಪ್ಪಾಚಿ ವಾಡಿ ಗ್ರಾಮದ ಸುಂದರ, ಬಾಲ್ಯದಿಂದಲೂ ಪಂಧಾರಿ ವಿಥುರಾಯರಿಂದ ಆಕರ್ಷಿತನಾಗಿದ್ದಾನೆ. ತನ್ನ ಮನೆಯ ವಾತಾವರಣವು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕವಾಗಿದ್ದರಿಂದ, ಸುಂದರ ಏಕಾದಶಿಯ ಮೇಲೆ ನಿಯಮಿತವಾಗಿ ಉಪವಾಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು ಮತ್ತು ವಿಠ್ಠಲ ಭಜರಿಂದ ದಿಗ್ಭ್ರಮೆಗೊಂಡಳು. ಸುಂದರ ನಂತರ ಮಾಯಪ್ಪನನ್ನು ಮದುವೆಯಾದಳು. ಧಂಗರ್ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ 'ಅಳಿಯ' ಎಂದು ಪರಿಚಯಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಸುಂದರ, ಶೀಘ್ರದಲ್ಲೇ ತನ್ನ ಅತ್ತೆಯ ಆಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗಿದ್ದಳು ಮತ್ತು ಭೈರು, ಬಾಲು ಮತ್ತು ಭೀಮಪ್ಪ ಎಂಬ ಮೂವರು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಜನ್ಮ ನೀಡಿದಳು.
ಥೋರಲಾ ಮತ್ತು ಧಕ್ಲಾ ಸರೋವರ ಬೌಂಡರಿಗಳಂತೆ ಇದ್ದವು, ಆದರೆ ಮಧ್ಯಮ ಮಗು ತನ್ನ ವಿಚಿತ್ರ ವರ್ತನೆಯಿಂದ ಅವನ ಸುತ್ತಲಿನ ಎಲ್ಲರ ಗಮನವನ್ನು ಸೆಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ತನ್ನ ಹೆತ್ತವರು, ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರು, ಗಂಗೋಟ್, ಸಾವಂಗಡಿ ಮತ್ತು ಗ್ರಾಮಸ್ಥರಿಂದ ಬೇರ್ಪಟ್ಟ ಬಾಲು ಯಾರೊಬ್ಬರ ಕಂಪನಿಯಲ್ಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಏಕಾಂತತೆಯನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದನು ಮತ್ತು ಯಾವಾಗಲೂ ತನ್ನಲ್ಲಿ ಮಗ್ನನಾಗಿದ್ದನು.
ತನ್ನ ಮಗ ಇತರ ಮಕ್ಕಳಂತೆ ವರ್ತಿಸಲು ಮತ್ತು ಬದುಕಲು, ಮಾಯಪ್ಪ ಅವನನ್ನು ಹಳ್ಳಿಯ ಚಂದುಲಾಲ್ ಶೆತ್ಜಿ ಜೈನ್ನಿಂದ ನೇಮಿಸಿಕೊಂಡನು. ಶೆಟ್ಜಿಯ ಮನೆಯ ಆಡುಗಳನ್ನು ಮೇಯಿಸಲು ಕಾಡಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಬಾಲು ಅವರಿಗೆ ವಹಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಬಲೂ ತನ್ನ ಕೆಲಸವನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಅವನು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಅಕೇಶಿಯ ಮರದ ಮೇಲೆ ಹರಡಿರುವ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗುತ್ತಿದ್ದನು. ಅವರು ಅಕೇಶಿಯ ಮುಳ್ಳುತಂತಿ ಬೇಲಿ ಮೇಲೆ ವಾಲುತ್ತಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಅದು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಅದರ ಮೇಲೆ ಆರಾಮವಾಗಿ ಕುಳಿತು 'ಇದು ನನ್ನ ಕುರ್ಚಿ' ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಯಾರಾದರೂ ಅಲ್ಲಿಂದ ಎದ್ದರೆ, ಅವರು ಹತ್ತಿರದ ಮರವನ್ನು ಹತ್ತಿ ಎತ್ತರದ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು 'ಇದು ನನ್ನ ಶಿಖರ' ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು.
'ಬಾಲು' ದಲ್ಲಿನ ದೈವಿಕ ಸಾರವನ್ನು ಅವನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತಿಳಿದಿದ್ದರೂ, ಅದನ್ನು ಬೇರೆ ಯಾರಿಗೂ ಹೊಂದಲು ಅಸಾಧ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಮನಸ್ವಿ ಬಾಲು ಗ್ರಹಿಸಲಾಗದಂತೆ ವರ್ತಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಒಂಟಿತನ, ಸ್ವ-ಭೋಗದ ಗ್ರಾಮಸ್ಥರಿಗೆ ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವರ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಕಪಾಳಮೋಕ್ಷ, ಮುಖಕ್ಕೆ ಸಾಂದರ್ಭಿಕ ಹೊಡೆತ ಮತ್ತು ನೋಡುಗರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಸಾಂದರ್ಭಿಕ ನಗು ಇರುವುದು ಅಪಹಾಸ್ಯ ಮತ್ತು ಮೆಚ್ಚುಗೆಯ ವಿಷಯವಾಗಿತ್ತು. ಬಾಲು ಚಂದುಲಾಲ್ ಶೆಟ್ಜಿಯ ಕೊಟ್ಟಿಗೆಯ ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಮಲಗುತ್ತಿದ್ದ. ಅವರು ಶೆತ್ಜಿ ನೀಡಿದ ಸಣ್ಣ ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು ಮತ್ತು eating ಟ ಮಾಡಿದ ನಂತರ ತಟ್ಟೆಯನ್ನು ಉಜ್ಜುವ ಮೂಲಕ ಸ್ವಚ್ clean ಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.
ಒಮ್ಮೆ, ಕೊಟ್ಟಿಗೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ದ ಶೆಥ್ಜಿಯ ವಯಸ್ಸಾದ ತಾಯಿ, ಮರಳಿನ ತಟ್ಟೆಯಿಂದ ಪ್ರಕಾಶಮಾನವಾದ ಬೆಳಕನ್ನು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ನೋಡಿದಳು. ಕುತೂಹಲದಿಂದ, ಅವಳು ಅವಳಿಂದ ತಟ್ಟೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡಳು, ಮತ್ತು ತಟ್ಟೆಯ ಮಧ್ಯದ ರಂಧ್ರದ ಮೂಲಕ, ತಟ್ಟೆಯ ಆಚೆ ತನ್ನ ಬಸ್ತಿ (ಜೈನ ದೇವಾಲಯ) ಯನ್ನು ನೋಡಿದಳು. ಅಂದಿನಿಂದ, ಅವಳು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಬಾಲುವಿನ ಅಲೌಕಿಕ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಅರಿತುಕೊಂಡಳು, ಅದು ಕೇವಲ ಧಂಗರ್ನ ರಂಧ್ರವಲ್ಲ, ಆದರೆ ಅದರಲ್ಲಿರುವ ದೈವತ್ವದ ಒಂದು ಭಾಗವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಇಲ್ಲಿಂದ ಬಾಲುವಿನ 'ನಿಜವಾದ' ರೂಪ ಕ್ರಮೇಣ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಂದಿತು ಜನರು.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮಾಯಪ್ಪ ಮತ್ತು ಸತ್ಯವ ಬಾಲು ಅವರ ವಿವಾಹವನ್ನು ಏರ್ಪಡಿಸಿದರು. ಬಾಲು ವರ್ಕರಾನಿ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಆಡುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಅವನ ಒಳಗಿನ ಹೆಬ್ಬಾತು ಬೇರೆಯದನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು ಏಕೆಂದರೆ ಈಗ ಬಾಲು ಪ್ರಯಾಣ 'ಬಾಲುಮಾಮಾ' ಆಗುವ ಸಮಯ ಹತ್ತಿರವಾಗಿದೆ. ಸರಿಯಾದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಬಲುಮಾಮಂಗಳು ಒಂದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಶ್ರೀ ಮಹಾರಾಜ್ ಮಹಾರಾಜರ ಹೆಜ್ಜೆಗಳನ್ನು ನೋಡಿದರು ಮತ್ತು ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಬಲುಮಾಮಾ ಅವರ ಅಭಾಗಲಬ್ಧ-ಅವಧುತ್ ವರ್ತನೆಯು ಕೋಮು ಶಿಸ್ತಿನ ಅಂಚನ್ನು ಪಡೆಯಿತು. ಬಲುಮಾಮಾದ ಗುರು ಸಂಪ್ರದಾಯ ಹೀಗಿತ್ತು: ಶ್ರೀದತ್ತ-ಶ್ರೀನುಸಿಂಹಸಾರಸ್ವತಿ-ಶ್ರೀವಾಮಿನಾರಾಯಣ್ ಮಹಾರಾಜ್-ಶ್ರೀಮೌನಿ ಮಹಾರಾಜ್ (ಪಟ್ಗಾಂವ್) ಮತ್ತು ಶ್ರೀ ಮುಲೆ ಮಹಾರಾಜ್. ಶ್ರೀಗುರು ಕೃಪೆಯನ್ನು ಪಡೆದ ನಂತರ, ಬಲುಮಾಮ್ ಅವರ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಜೀವನವು ಅಸಾಧಾರಣ ವೇಗದಿಂದ ಉರಿಯಿತು.
ಅಲ್ಲಿಂದೀಚೆಗೆ, ಅನೇಕ ವರ್ಷಗಳಿಂದ, ಈ ಜೋಡಿ ಗುರುಶ್ಯರು ಎಲ್ಲೆಡೆ ಸಂವಹನ ಮುಂದುವರೆಸಿದರು. ಹಗಲು-ರಾತ್ರಿ ಭಜನೆಗಳಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುವುದು, ವಿವಿಧ ತೀರ್ಥಯಾತ್ರೆಯ ಸ್ಥಳಗಳಿಗೆ ಭೇಟಿ ನೀಡುವುದು, ಆಹಾರವನ್ನು ದಾನ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಆಹಾರ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸುವುದು, ಸಂದರ್ಶಕರಿಗೆ ಅವರ ಕಷ್ಟಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ನೀಡುವುದು, ನಮ್ಜಪ ವೈಭವವನ್ನು ಎಲ್ಲೆಡೆ ಹರಡುವುದು ಬಲುಮಾಮ್ಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಇತ್ತು. ಬಲುಮಾಮಾ ಮೂ st ನಂಬಿಕೆಗಳು, ಅನಪೇಕ್ಷಿತ ಪದ್ಧತಿಗಳು ಮತ್ತು ನಿಷ್ಕಪಟ ಭಕ್ತರ ಅವೈಜ್ಞಾನಿಕ ವರ್ತನೆಗಳ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಸಾಮಾಜಿಕ ದುರಹಂಕಾರದ ಬಗ್ಗೆ ಅವನಿಗೆ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ದ್ವೇಷವಿತ್ತು. ಏತನ್ಮಧ್ಯೆ, ಬಲುಮಾಮಾ ಅವರ ಲೌಕಿಕ ಜೀವನವು ಕೊನೆಗೊಂಡಿತು. ಅಲ್ಲಿಂದೀಚೆಗೆ, ಬಲುಮಾಮಾ ಪಂಚಕೃಶಿ ಗ್ರಾಮಗಳಿಂದ ದೂರದಲ್ಲಿರುವ ತೀರ್ಥಯಾತ್ರೆಗಳಿಗೆ ಹೋಗಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಬಲುಮಾಮಾ ಅವರ ಸುಲಭವಾದ ಮಾತು ಮತ್ತು ನಡವಳಿಕೆಯಿಂದಾಗಿ ಅನೇಕ ಲೀಲಾಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವರ ಅರಿವಿಲ್ಲದೆ ನಡೆದ ಅನೇಕ ಪವಾಡಗಳಿಂದಾಗಿ ಅನೇಕ ಜೀವಗಳು ಆಶೀರ್ವದಿಸಲ್ಪಟ್ಟವು. ಅನೇಕರು ಪ್ರಾಣ ಕಳೆದುಕೊಂಡರು. ಅನೇಕ ದೈಹಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಹೇಗಾದರೂ, ಬಲುಮಾಮಾ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು, "ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಎಲ್ಲವೂ ಕಾನೂನುಬದ್ಧವಾಗಿದೆ, ನಾವು ಕೇವಲ ಒಂದು ಕ್ಷಮಿಸಿ." ಅವರು ಯಾವುದೇ ಯಶಸ್ಸಿಗೆ ಮನ್ನಣೆ ಪಡೆಯಲಿಲ್ಲ.
ಕ್ಲೀನ್ ಧೋತಿ, ಪೂರ್ಣ ತೋಳಿನ ಶರ್ಟ್, ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಕರವಸ್ತ್ರ, ಕಾಲುಗಳಿಗೆ ಚರ್ಮದ ಚಪ್ಪಲಿ, ಕೈಯಲ್ಲಿ ಧಂಗರಿ ಸ್ಟಿಕ್, ತೆಳ್ಳಗಿನ ಉಂಚಿಪುರಿ ದೇಹಯಾಶ್ತಿ, ನೆರಳು ಬಣ್ಣ ಹೊಂದಿರುವ ಬಲುಮಾಮಾ ಕಂಡಿ ಮತ್ತು ಮರಾಠಿಯನ್ನು ನಿರರ್ಗಳವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿದರೆ, ಖೇಡ್ವಾಲ್ ಸಭೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಖೇಡ್ವಾಲ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿದರು. ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿ ಜೀವಿಸುವುದು, ತಮಾಷೆಯಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವುದು, ಭಜನಾ-ಕೀರ್ತನೆಯ ಪ್ರೀತಿ ವಿಷಯಗಳುಗುರುತು ಹೊಂದಿರುವ ಬಲುಮಾಮಾ ಎಲ್ಲರಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ಮಾತು ಮತ್ತು ಯೋಗವನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ತಿಳಿದಿದ್ದರು. ಬಾಲುಮಾಗಳು ತಮ್ಮ ದೈವತ್ವವನ್ನು ಎಂದಿಗೂ ಬಹಿರಂಗಪಡಿಸಲಿಲ್ಲ. ಸಿದ್ಧ ಸತ್ಪುರುಷನನ್ನು ಅವರ ಬಾಹ್ಯ ನಡವಳಿಕೆಯಿಂದ to ಹಿಸುವುದು ಕಷ್ಟಕರವಾಗಿತ್ತು. ಮನುಷ್ಯನು ಮನುಷ್ಯನಂತೆ ವರ್ತಿಸಬೇಕು ಎಂಬುದು ಅವನ ಬೋಧನೆಯಾಗಿತ್ತು. 'ಅಖಂಡ್ ನಮಸ್ಮರನ್' ಮತ್ತು 'ರಾಮಕೃಷ್ಣಹರಿ' ಜಪ ಮಾಡುವುದು ಸರಳ ಧ್ಯೇಯವಾಕ್ಯವಾಗಿತ್ತು.
ದೇವರ ತತ್ವ ಯಾವಾಗ? ಎಲ್ಲಿ? ಹೇಗೆ? ಮತ್ತು ಅದು ಯಾವ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗುತ್ತದೆ? ಅದನ್ನು ಹೇಳಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಸಾಕು ಆಡು ಮತ್ತು ಕುರಿಗಳನ್ನು ಸಾಕುವ ಧಂಗರ್ ಕುಟುಂಬದ ಕಿರಿಯ ಸದಸ್ಯ ಧಂಗರ್ ಬೆಳೆದು ತನ್ನ ಜಾಣ್ಮೆ ಮತ್ತು ದೇವತೆಯಿಂದ ಜಗತ್ತನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುತ್ತಾನೆ.ಆದ್ದರಿಂದ ಇದು ಗ್ರಹಿಸಲಾಗದಂತಿದೆ.
1892 ರ ಅಕ್ಟೋಬರ್ 03 ರಂದು, ಬೆಲ್ಗೌಮ್ ಬಳಿಯ ಚಿಕ್ಕೋಡಿ ತಾಲ್ಲೂಕಿನ 'ಅಕ್ಕೋಲ್' ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ, ಭಗವಂತನ ಸಣ್ಣ ಹೆಜ್ಜೆಗಳು ಇಳಿದು ಮಾಯಪ್ಪ ಮತ್ತು ಸುಂದರ ಇಬ್ಬರ ಜೀವನವನ್ನು ಸಮೃದ್ಧಗೊಳಿಸಿದವು. ಈಗಿನ ಕಾಗಲ್-ನಿಪಾನಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೆದ್ದಾರಿಯಲ್ಲಿರುವ ಅಪ್ಪಾಚಿ ವಾಡಿ ಗ್ರಾಮದ ಸುಂದರ, ಬಾಲ್ಯದಿಂದಲೂ ಪಂಧಾರಿ ವಿಥುರಾಯರಿಂದ ಆಕರ್ಷಿತನಾಗಿದ್ದಾನೆ. ತನ್ನ ಮನೆಯ ವಾತಾವರಣವು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕವಾಗಿದ್ದರಿಂದ, ಸುಂದರ ಏಕಾದಶಿಯ ಮೇಲೆ ನಿಯಮಿತವಾಗಿ ಉಪವಾಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು ಮತ್ತು ವಿಠ್ಠಲ ಭಜರಿಂದ ದಿಗ್ಭ್ರಮೆಗೊಂಡಳು. ಸುಂದರ ನಂತರ ಮಾಯಪ್ಪನನ್ನು ಮದುವೆಯಾದಳು. ಧಂಗರ್ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ 'ಅಳಿಯ' ಎಂದು ಪರಿಚಯಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಸುಂದರ, ಶೀಘ್ರದಲ್ಲೇ ತನ್ನ ಅತ್ತೆಯ ಆಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗಿದ್ದಳು ಮತ್ತು ಭೈರು, ಬಾಲು ಮತ್ತು ಭೀಮಪ್ಪ ಎಂಬ ಮೂವರು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಜನ್ಮ ನೀಡಿದಳು.
ಥೋರಲಾ ಮತ್ತು ಧಕ್ಲಾ ಸರೋವರ ಬೌಂಡರಿಗಳಂತೆ ಇದ್ದವು, ಆದರೆ ಮಧ್ಯಮ ಮಗು ತನ್ನ ವಿಚಿತ್ರ ವರ್ತನೆಯಿಂದ ಅವನ ಸುತ್ತಲಿನ ಎಲ್ಲರ ಗಮನವನ್ನು ಸೆಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ತನ್ನ ಹೆತ್ತವರು, ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರು, ಗಂಗೋಟ್, ಸಾವಂಗಡಿ ಮತ್ತು ಗ್ರಾಮಸ್ಥರಿಂದ ಬೇರ್ಪಟ್ಟ ಬಾಲು ಯಾರೊಬ್ಬರ ಕಂಪನಿಯಲ್ಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಏಕಾಂತತೆಯನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದನು ಮತ್ತು ಯಾವಾಗಲೂ ತನ್ನಲ್ಲಿ ಮಗ್ನನಾಗಿದ್ದನು.
ತನ್ನ ಮಗ ಇತರ ಮಕ್ಕಳಂತೆ ವರ್ತಿಸಲು ಮತ್ತು ಬದುಕಲು, ಮಾಯಪ್ಪ ಅವನನ್ನು ಹಳ್ಳಿಯ ಚಂದುಲಾಲ್ ಶೆತ್ಜಿ ಜೈನ್ನಿಂದ ನೇಮಿಸಿಕೊಂಡನು. ಶೆಟ್ಜಿಯ ಮನೆಯ ಆಡುಗಳನ್ನು ಮೇಯಿಸಲು ಕಾಡಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಬಾಲು ಅವರಿಗೆ ವಹಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಬಲೂ ತನ್ನ ಕೆಲಸವನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಅವನು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಅಕೇಶಿಯ ಮರದ ಮೇಲೆ ಹರಡಿರುವ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗುತ್ತಿದ್ದನು. ಅವರು ಅಕೇಶಿಯ ಮುಳ್ಳುತಂತಿ ಬೇಲಿ ಮೇಲೆ ವಾಲುತ್ತಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಅದು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಅದರ ಮೇಲೆ ಆರಾಮವಾಗಿ ಕುಳಿತು 'ಇದು ನನ್ನ ಕುರ್ಚಿ' ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಯಾರಾದರೂ ಅಲ್ಲಿಂದ ಎದ್ದರೆ, ಅವರು ಹತ್ತಿರದ ಮರವನ್ನು ಹತ್ತಿ ಎತ್ತರದ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು 'ಇದು ನನ್ನ ಶಿಖರ' ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು.
'ಬಾಲು' ದಲ್ಲಿನ ದೈವಿಕ ಸಾರವನ್ನು ಅವನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತಿಳಿದಿದ್ದರೂ, ಅದನ್ನು ಬೇರೆ ಯಾರಿಗೂ ಹೊಂದಲು ಅಸಾಧ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಮನಸ್ವಿ ಬಾಲು ಗ್ರಹಿಸಲಾಗದಂತೆ ವರ್ತಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಒಂಟಿತನ, ಸ್ವ-ಭೋಗದ ಗ್ರಾಮಸ್ಥರಿಗೆ ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವರ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಕಪಾಳಮೋಕ್ಷ, ಮುಖಕ್ಕೆ ಸಾಂದರ್ಭಿಕ ಹೊಡೆತ ಮತ್ತು ನೋಡುಗರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಸಾಂದರ್ಭಿಕ ನಗು ಇರುವುದು ಅಪಹಾಸ್ಯ ಮತ್ತು ಮೆಚ್ಚುಗೆಯ ವಿಷಯವಾಗಿತ್ತು. ಬಾಲು ಚಂದುಲಾಲ್ ಶೆಟ್ಜಿಯ ಕೊಟ್ಟಿಗೆಯ ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಮಲಗುತ್ತಿದ್ದ. ಅವರು ಶೆತ್ಜಿ ನೀಡಿದ ಸಣ್ಣ ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು ಮತ್ತು eating ಟ ಮಾಡಿದ ನಂತರ ತಟ್ಟೆಯನ್ನು ಉಜ್ಜುವ ಮೂಲಕ ಸ್ವಚ್ clean ಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.
ಒಮ್ಮೆ, ಕೊಟ್ಟಿಗೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ದ ಶೆಥ್ಜಿಯ ವಯಸ್ಸಾದ ತಾಯಿ, ಮರಳಿನ ತಟ್ಟೆಯಿಂದ ಪ್ರಕಾಶಮಾನವಾದ ಬೆಳಕನ್ನು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ನೋಡಿದಳು. ಕುತೂಹಲದಿಂದ, ಅವಳು ಅವಳಿಂದ ತಟ್ಟೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡಳು, ಮತ್ತು ತಟ್ಟೆಯ ಮಧ್ಯದ ರಂಧ್ರದ ಮೂಲಕ, ತಟ್ಟೆಯ ಆಚೆ ತನ್ನ ಬಸ್ತಿ (ಜೈನ ದೇವಾಲಯ) ಯನ್ನು ನೋಡಿದಳು. ಅಂದಿನಿಂದ, ಅವಳು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಬಾಲುವಿನ ಅಲೌಕಿಕ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಅರಿತುಕೊಂಡಳು, ಅದು ಕೇವಲ ಧಂಗರ್ನ ರಂಧ್ರವಲ್ಲ, ಆದರೆ ಅದರಲ್ಲಿರುವ ದೈವತ್ವದ ಒಂದು ಭಾಗವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಇಲ್ಲಿಂದ ಬಾಲುವಿನ 'ನಿಜವಾದ' ರೂಪ ಕ್ರಮೇಣ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಂದಿತು ಜನರು.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮಾಯಪ್ಪ ಮತ್ತು ಸತ್ಯವ ಬಾಲು ಅವರ ವಿವಾಹವನ್ನು ಏರ್ಪಡಿಸಿದರು. ಬಾಲು ವರ್ಕರಾನಿ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಆಡುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಅವನ ಒಳಗಿನ ಹೆಬ್ಬಾತು ಬೇರೆಯದನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು ಏಕೆಂದರೆ ಈಗ ಬಾಲು ಪ್ರಯಾಣ 'ಬಾಲುಮಾಮಾ' ಆಗುವ ಸಮಯ ಹತ್ತಿರವಾಗಿದೆ. ಸರಿಯಾದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಬಲುಮಾಮಂಗಳು ಒಂದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಶ್ರೀ ಮಹಾರಾಜ್ ಮಹಾರಾಜರ ಹೆಜ್ಜೆಗಳನ್ನು ನೋಡಿದರು ಮತ್ತು ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಬಲುಮಾಮಾ ಅವರ ಅಭಾಗಲಬ್ಧ-ಅವಧುತ್ ವರ್ತನೆಯು ಕೋಮು ಶಿಸ್ತಿನ ಅಂಚನ್ನು ಪಡೆಯಿತು. ಬಲುಮಾಮಾದ ಗುರು ಸಂಪ್ರದಾಯ ಹೀಗಿತ್ತು: ಶ್ರೀದತ್ತ-ಶ್ರೀನುಸಿಂಹಸಾರಸ್ವತಿ-ಶ್ರೀವಾಮಿನಾರಾಯಣ್ ಮಹಾರಾಜ್-ಶ್ರೀಮೌನಿ ಮಹಾರಾಜ್ (ಪಟ್ಗಾಂವ್) ಮತ್ತು ಶ್ರೀ ಮುಲೆ ಮಹಾರಾಜ್. ಶ್ರೀಗುರು ಕೃಪೆಯನ್ನು ಪಡೆದ ನಂತರ, ಬಲುಮಾಮ್ ಅವರ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಜೀವನವು ಅಸಾಧಾರಣ ವೇಗದಿಂದ ಉರಿಯಿತು.
ಅಲ್ಲಿಂದೀಚೆಗೆ, ಅನೇಕ ವರ್ಷಗಳಿಂದ, ಈ ಜೋಡಿ ಗುರುಶ್ಯರು ಎಲ್ಲೆಡೆ ಸಂವಹನ ಮುಂದುವರೆಸಿದರು. ಹಗಲು-ರಾತ್ರಿ ಭಜನೆಗಳಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುವುದು, ವಿವಿಧ ತೀರ್ಥಯಾತ್ರೆಯ ಸ್ಥಳಗಳಿಗೆ ಭೇಟಿ ನೀಡುವುದು, ಆಹಾರವನ್ನು ದಾನ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಆಹಾರ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸುವುದು, ಸಂದರ್ಶಕರಿಗೆ ಅವರ ಕಷ್ಟಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ನೀಡುವುದು, ನಮ್ಜಪ ವೈಭವವನ್ನು ಎಲ್ಲೆಡೆ ಹರಡುವುದು ಬಲುಮಾಮ್ಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಇತ್ತು. ಬಲುಮಾಮಾ ಮೂ st ನಂಬಿಕೆಗಳು, ಅನಪೇಕ್ಷಿತ ಪದ್ಧತಿಗಳು ಮತ್ತು ನಿಷ್ಕಪಟ ಭಕ್ತರ ಅವೈಜ್ಞಾನಿಕ ವರ್ತನೆಗಳ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಸಾಮಾಜಿಕ ದುರಹಂಕಾರದ ಬಗ್ಗೆ ಅವನಿಗೆ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ದ್ವೇಷವಿತ್ತು. ಏತನ್ಮಧ್ಯೆ, ಬಲುಮಾಮಾ ಅವರ ಲೌಕಿಕ ಜೀವನವು ಕೊನೆಗೊಂಡಿತು. ಅಲ್ಲಿಂದೀಚೆಗೆ, ಬಲುಮಾಮಾ ಪಂಚಕೃಶಿ ಗ್ರಾಮಗಳಿಂದ ದೂರದಲ್ಲಿರುವ ತೀರ್ಥಯಾತ್ರೆಗಳಿಗೆ ಹೋಗಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಬಲುಮಾಮಾ ಅವರ ಸುಲಭವಾದ ಮಾತು ಮತ್ತು ನಡವಳಿಕೆಯಿಂದಾಗಿ ಅನೇಕ ಲೀಲಾಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವರ ಅರಿವಿಲ್ಲದೆ ನಡೆದ ಅನೇಕ ಪವಾಡಗಳಿಂದಾಗಿ ಅನೇಕ ಜೀವಗಳು ಆಶೀರ್ವದಿಸಲ್ಪಟ್ಟವು. ಅನೇಕರು ಪ್ರಾಣ ಕಳೆದುಕೊಂಡರು. ಅನೇಕ ದೈಹಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಹೇಗಾದರೂ, ಬಲುಮಾಮಾ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು, "ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಎಲ್ಲವೂ ಕಾನೂನುಬದ್ಧವಾಗಿದೆ, ನಾವು ಕೇವಲ ಒಂದು ಕ್ಷಮಿಸಿ." ಅವರು ಯಾವುದೇ ಯಶಸ್ಸಿಗೆ ಮನ್ನಣೆ ಪಡೆಯಲಿಲ್ಲ.
ಕ್ಲೀನ್ ಧೋತಿ, ಪೂರ್ಣ ತೋಳಿನ ಶರ್ಟ್, ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಕರವಸ್ತ್ರ, ಕಾಲುಗಳಿಗೆ ಚರ್ಮದ ಚಪ್ಪಲಿ, ಕೈಯಲ್ಲಿ ಧಂಗರಿ ಸ್ಟಿಕ್, ತೆಳ್ಳಗಿನ ಉಂಚಿಪುರಿ ದೇಹಯಾಶ್ತಿ, ನೆರಳು ಬಣ್ಣ ಹೊಂದಿರುವ ಬಲುಮಾಮಾ ಕಂಡಿ ಮತ್ತು ಮರಾಠಿಯನ್ನು ನಿರರ್ಗಳವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿದರೆ, ಖೇಡ್ವಾಲ್ ಸಭೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಖೇಡ್ವಾಲ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿದರು. ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿ ಜೀವಿಸುವುದು, ತಮಾಷೆಯಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವುದು, ಭಜನಾ-ಕೀರ್ತನೆಯ ಪ್ರೀತಿ ವಿಷಯಗಳುಗುರುತು ಹೊಂದಿರುವ ಬಲುಮಾಮಾ ಎಲ್ಲರಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ಮಾತು ಮತ್ತು ಯೋಗವನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ತಿಳಿದಿದ್ದರು. ಬಾಲುಮಾಗಳು ತಮ್ಮ ದೈವತ್ವವನ್ನು ಎಂದಿಗೂ ಬಹಿರಂಗಪಡಿಸಲಿಲ್ಲ. ಸಿದ್ಧ ಸತ್ಪುರುಷನನ್ನು ಅವರ ಬಾಹ್ಯ ನಡವಳಿಕೆಯಿಂದ to ಹಿಸುವುದು ಕಷ್ಟಕರವಾಗಿತ್ತು. ಮನುಷ್ಯನು ಮನುಷ್ಯನಂತೆ ವರ್ತಿಸಬೇಕು ಎಂಬುದು ಅವನ ಬೋಧನೆಯಾಗಿತ್ತು. 'ಅಖಂಡ್ ನಮಸ್ಮರನ್' ಮತ್ತು 'ರಾಮಕೃಷ್ಣಹರಿ' ಜಪ ಮಾಡುವುದು ಸರಳ ಧ್ಯೇಯವಾಕ್ಯವಾಗಿತ್ತು.
(22)
.............................................................................................................................
‘Venerable Saint Shri Balumama ..’
This article is about the saintly Balumamas who introduced themselves to the Dhangar community in the spiritual world.
When is the principle of God? Where? How? And in what form will it manifest? It cannot be stated. Dhangar, the youngest member of the Dhangar family, who raises domestic goats and sheep in the forest, grows up and protects the world with his ingenuity and deity. So this is beyond comprehension.
On 03rd October, 1892, in the village of 'Akkol' in Chikkodi taluka near Belgaum, the small steps of the Lord descended and enriched the life of both Mayappa and Sundara. Sundara, from the village of Appachi Wadi on the present Kagal-Nipani National Highway, has been fascinated by Pandhari Vithuraya since childhood. As the atmosphere of her home was spiritual, Sundara used to fast on Ekadashi regularly and was stunned by Vitthal Bhajans. Sundara later married Mayappa. Sundara, who was introduced to the Dhangar family as a 'daughter-in-law', soon became involved in her father-in-law's rituals and gave birth to three children, Bhairu, Balu and Bhimappa.
Thorala and Dhakla Lake were like fours, but the middle child was attracting the attention of everyone in Avatibhavati with his strange behavior. Balu, who was separated from his parents-siblings-Gangot-Savangadi and villagers, who was not in anyone's company, who loved solitude and was always engrossed in himself, had become a matter of concern for his family and villagers.
In order for her son to behave and live like other children, Mayappa hired him from Chandulal Shethji Jain in the village. Balu was entrusted with the task of taking the goats of Shetji's house to the forest for grazing. Although Baloo was doing his job well, he often slept on a mattress spread over an acacia tree. He used to lean against the barbed wire fence of acacia and not only that, he used to sit comfortably on it and say 'this is my chair'. If someone got up from there, he would climb a nearby tree and sit on a high place and say, 'This is my peak.'
Even though he was fully aware of the divine essence in 'Baalu', it was impossible for anyone else to have it. Sometimes Manasvi Baloo used to behave incomprehensibly. It was a matter of ridicule and admiration for the lonely, self-indulgent villagers at the same time because of the slaps of self-loathing, the occasional slapping of the clay in their mouths and the occasional smirk on the faces of onlookers. Balu used to sleep in a corner of Chandulal Shetji's barn. He used to eat in the small plate given by Shethji and after eating, he used to clean the plate by rubbing it.
Once, Shethji's elderly mother, who had just gone to the barn, saw a bright light reflecting from a sand plate. Out of curiosity, she picked up the plate from her, and through the hole in the middle of the plate, she saw her basti (Jain temple) beyond the plate. Since then, she often became aware of the supernatural nature of Balu, noting that it was not just a pore of Dhangara, but a part of the divinity in it, and from here the 'true' form of Balu gradually came to the notice of the people.
Meanwhile, Mayappa and Satyava arranged Balu's wedding. Even though Balu Varkarani was playing in the family, his inner goose was saying something different because now the time was near for Balu's journey to become 'Balumama'. At the right time, Balumamams saw the footsteps of Shri Maharaj Maharaj at the same time and at the same time, Balumamama's irrational-avadhut-like behavior gained the edge of communal discipline. The Guru tradition of Balumama was as follows: After receiving the grace of Sriguru, the spiritual life of Balumam was ablaze with extraordinary speed.
From then on, for many years, this pair of Gurushisyas continued to communicate everywhere. There was a growing tendency among the Balumams to indulge in bhajans day and night, to visit various pilgrimage sites, to raise food rows by donating food, to guide the visitors on their difficulties, to spread the glory of Namjapa everywhere. Balumama used to attack the superstitions, undesirable customs and unscientific attitudes of the naive devotees. He had a strange aversion to social arrogance. Meanwhile, Balumama's worldly life came to an end. From then on, Balumama started going to pilgrimage places far away from the villages of Panchkrushi. Many leelas were happening due to the easy speech and behavior of Balumama. Many lives were blessed because of the many miracles that happened without their knowledge. Many lost their lives. Solved many physical problems. However, Balumama used to say, "Everything that is happening is legal, we are just an excuse." He did not take credit for any success.
Clean dhoti, full sleeved shirt, handkerchief on the head, leather slippers on the feet, Dhangari stick in the hands, slender Unchipuri Dehayashti, Balumama with dark complexion spoke Kannada and Marathi fluently, while Khedwal spoke to the congregations in Khedwal language. Neat living, funny talking, love of bhajan-kirtan are the topics Balumama, who has an identity, feels like everyone else. He was accustomed to speech and yoga. The Balumams never revealed their divinity. It was difficult to guess the Siddha Satpurusha from their external behavior. His teaching was that man should behave like a man. The chanting of ‘Akhand Namasmaran’ and ‘Ramakrishnahari’ was a simple motto inculcated in every devout mind. Saint Shrestha Balumama immersed the body at Adampur on September 4, 1966.
When is the principle of God? Where? How? And in what form will it manifest? It cannot be stated. Dhangar, the youngest member of the Dhangar family, who raises domestic goats and sheep in the forest, grows up and protects the world with his ingenuity and deity. So this is beyond comprehension.
On 03rd October, 1892, in the village of 'Akkol' in Chikkodi taluka near Belgaum, the small steps of the Lord descended and enriched the life of both Mayappa and Sundara. Sundara, from the village of Appachi Wadi on the present Kagal-Nipani National Highway, has been fascinated by Pandhari Vithuraya since childhood. As the atmosphere of her home was spiritual, Sundara used to fast on Ekadashi regularly and was stunned by Vitthal Bhajans. Sundara later married Mayappa. Sundara, who was introduced to the Dhangar family as a 'daughter-in-law', soon became involved in her father-in-law's rituals and gave birth to three children, Bhairu, Balu and Bhimappa.
Thorala and Dhakla Lake were like fours, but the middle child was attracting the attention of everyone in Avatibhavati with his strange behavior. Balu, who was separated from his parents-siblings-Gangot-Savangadi and villagers, who was not in anyone's company, who loved solitude and was always engrossed in himself, had become a matter of concern for his family and villagers.
In order for her son to behave and live like other children, Mayappa hired him from Chandulal Shethji Jain in the village. Balu was entrusted with the task of taking the goats of Shetji's house to the forest for grazing. Although Baloo was doing his job well, he often slept on a mattress spread over an acacia tree. He used to lean against the barbed wire fence of acacia and not only that, he used to sit comfortably on it and say 'this is my chair'. If someone got up from there, he would climb a nearby tree and sit on a high place and say, 'This is my peak.'
Even though he was fully aware of the divine essence in 'Baalu', it was impossible for anyone else to have it. Sometimes Manasvi Baloo used to behave incomprehensibly. It was a matter of ridicule and admiration for the lonely, self-indulgent villagers at the same time because of the slaps of self-loathing, the occasional slapping of the clay in their mouths and the occasional smirk on the faces of onlookers. Balu used to sleep in a corner of Chandulal Shetji's barn. He used to eat in the small plate given by Shethji and after eating, he used to clean the plate by rubbing it.
Once, Shethji's elderly mother, who had just gone to the barn, saw a bright light reflecting from a sand plate. Out of curiosity, she picked up the plate from her, and through the hole in the middle of the plate, she saw her basti (Jain temple) beyond the plate. Since then, she often became aware of the supernatural nature of Balu, noting that it was not just a pore of Dhangara, but a part of the divinity in it, and from here the 'true' form of Balu gradually came to the notice of the people.
Meanwhile, Mayappa and Satyava arranged Balu's wedding. Even though Balu Varkarani was playing in the family, his inner goose was saying something different because now the time was near for Balu's journey to become 'Balumama'. At the right time, Balumamams saw the footsteps of Shri Maharaj Maharaj at the same time and at the same time, Balumamama's irrational-avadhut-like behavior gained the edge of communal discipline. The Guru tradition of Balumama was as follows: After receiving the grace of Sriguru, the spiritual life of Balumam was ablaze with extraordinary speed.
From then on, for many years, this pair of Gurushisyas continued to communicate everywhere. There was a growing tendency among the Balumams to indulge in bhajans day and night, to visit various pilgrimage sites, to raise food rows by donating food, to guide the visitors on their difficulties, to spread the glory of Namjapa everywhere. Balumama used to attack the superstitions, undesirable customs and unscientific attitudes of the naive devotees. He had a strange aversion to social arrogance. Meanwhile, Balumama's worldly life came to an end. From then on, Balumama started going to pilgrimage places far away from the villages of Panchkrushi. Many leelas were happening due to the easy speech and behavior of Balumama. Many lives were blessed because of the many miracles that happened without their knowledge. Many lost their lives. Solved many physical problems. However, Balumama used to say, "Everything that is happening is legal, we are just an excuse." He did not take credit for any success.
Clean dhoti, full sleeved shirt, handkerchief on the head, leather slippers on the feet, Dhangari stick in the hands, slender Unchipuri Dehayashti, Balumama with dark complexion spoke Kannada and Marathi fluently, while Khedwal spoke to the congregations in Khedwal language. Neat living, funny talking, love of bhajan-kirtan are the topics Balumama, who has an identity, feels like everyone else. He was accustomed to speech and yoga. The Balumams never revealed their divinity. It was difficult to guess the Siddha Satpurusha from their external behavior. His teaching was that man should behave like a man. The chanting of ‘Akhand Namasmaran’ and ‘Ramakrishnahari’ was a simple motto inculcated in every devout mind. Saint Shrestha Balumama immersed the body at Adampur on September 4, 1966.
(22)
.............................................................................................................................
"Good in the name of Balumama .."
(Compilation of testimonials from witnesses)
.. Compiler ..
Sadgurusevak Shri. Bhimashankar Siddharam Matre
Mo. No. 9049911063
(Reference: Shri Sant Sadguru Devavatari Balumama)
.................................................. ....................
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा